Trzeba odwagi, żeby pisać dzisiaj wprost o miłości i śmierci, o których tyle już książek napisano. Żegnając bliskich nam ludzi, mówimy: miłość zwycięża śmierć. Ale co naprawdę znaczą dla nas te słowa? W ostatnim tomie trylogii Monika pochyla się z czułością nad życiorysami trzech wyjątkowych kobiet z jej rodziny i odkrywa w ich losach wspólną nić. Łączy je umiejętność kochania, życzliwość dla ludzi i odwaga. Czytałam te opowieści w dniach, kiedy odwaga życia gdzieś mi się zapodziała. Ale trzy dzielne ciotki – Anna, Antonina i Jadwiga – niekonwencjonalne, twórcze, przywołane z rodzinnej pamięci wydawały się mówić wprost do mnie: zaufaj, puść i kochaj. Nie wiem, czy opowieści rzeczywiście zmieniają nasze życie, ale z pewnością dodają nam wiary nadziei i odwagi.

Książka „Zaufaj, Puść i Kochaj” dr Moniki Górskiej to prawdziwy diament literatury, skupiający się na miłości. Zostawiłam wszystkie ważne i pilne sprawy na później i nie mogłam się od niej oderwać. Czytałam ją z zapartym tchem i wypiekami na twarzy, często poruszona do łez.
To historia o znaczeniu miłości w naszym życiu, o bólu kiedy jej brakuje i o tym, jak miłość może przemienić nasze życie, gdy podążamy za głosem serca.
Ostatnia część książki, rękopis s.Hedwige Popiel z Karmelu, to wielki skarb na miarę „Góry Światła” czyli diamentu Koh-i-nor. Zmieniła moje spojrzenie na życie i relacje z innymi – uczę się żyć taką miłością.
Zrozumiałam, że zaufaj, puść i kochaj – to najcenniejsza waluta życia!

Myślałam, że o miłości nie da się już napisać bez popadania w banały. A Monice się to udało. W „Zaufaj, puść i kochaj” ukazuje miłość jako proces i źródło. Skłania czytelnika do refleksji nad bezinteresowną miłością, która tkwi w nas od urodzenia – jak nasiono, które wystarczy podlewać, by mogło rozkwitnąć. Czasem jednak tak trudno znaleźć tych kilka kropel wody… Autorka opowiada, jak odkryła źródło miłości, z którego możemy czerpać bez końca. Bo by kochać innych, musimy najpierw pokochać siebie i…
Warto przeczytać tę książkę, by odnaleźć własną odpowiedź.

Ostatnio zastanawiałem się co jest dla mnie najważniejsze. Tak naj-naj. O co chcę walczyć? Co przyćmi wszystko inne – marzenia, sławę, pisanie, i inne pragnienia mojego serca. I wyszło mi co to jest…

Odkładam laptopa, wyłączam komórkę i leżę obok córki, bo sama jeszcze nie uśnie. Głaszczę jej głowę. Cicho zasypia. Nie ma opcji, abym wstał, zanim uśnie:).

Jestem uważny na to, że jestem w jej pokoju, że mimo całego chaosu w mojej głowie, teraz mogę tu być i ją usypiać.

Co słychać w tej ciszy?

Ja słyszę: “Kochaj”.

Dziękuję Moniko za podróż przez Twoje opowieści. “Zaufaj, puść i kochaj” była ważnym puzzlem na drodze dostrzegania tego, co ważne.

Popełniłem błąd…, że od razu nie przeczytałem pierwszej książki Moniki. Zacząłem od Zaufaj i Puść. Myślę, że brakowało mi tego drugiego elementu – Puść – zrobiło swoje. Niby ufam. Niby wierzę, ale często jak ten niewierny Tomasz, wołam: „Sprawdzam!” I tu jest mój problem. Z wielu stron Najlepszy Scenarzysta Świata podpowiada mi, co i jak robić, a ja i tak stoję w progu i boję się zrobić ten pierwszy krok. Dowiedziałem się, że muszę Puścić – swoje lęki, nawyki, niektóre marzenia – bo to są hamulce, które sam sobie zaciągam za każdym razem, gdy On do mnie mówi. I wiecie co? Piękne jest to, że pozwala mi trzymać nogę na hamulcu. Nie krzyczy. Nie karze mnie. Nie zmusza, bym dodał gazu. Siedzi na fotelu pasażera i cicho szepcze: „Mati…Puść. Już wystarczy.” Teraz tylko pytanie – czy wystarczy mi sił, by zapanować nad mocą, jaką uwolnię z silnika mojej kreatywności? I znów… Wystarczy Zaufać. Ściskam Cię. Miej się dobrze przyszły czytelniku Zaufaj i Puść.

MIKROCZYNKI ❤️ To nowe słowo, które zabieram sobie z książki ” Zaufaj i puść” Moniki Górskiej. Dzięki barwnej narracji Moniki zanurzyłam się w miejsca i historie, które opowiada autorka. Aż czułam je swoimi zmysłami! Historia znalezienia grobu Steve Jobsa jak i odnalezienie rodzinnych korzeni – niesamowite! Dziękuję Moniko, że mnie zabrałaś w te piękne miejsca. Nicią łączącą wszystkie historie jest Najlepszy Scenarzysta Świata – bo tak Monika nazywa Boga i opowiada o swej bardzo krętej drodze zaufania… Uważam, że ta książka jest tak dobrze napisana, że preferencje religijne Czytelnika/Czytelniczki nie są istotne. Bo jak pisze Monika – „w uśmiechu i cierpieniu wszyscy jesteśmy do siebie podobni” 

Pierwszą już dawno przeczytałam, a tą dostałam w piątek wieczorem i w sobotę przeczytałam całą. Jak książka jest ciekawa, to czytam od deski do deski, a Pani naprawdę pisze tak, że człowiek czuje się, jakby razem z Panią przemierzał ten życiowy szlak ramię w ramię. Czytałam wiele książek o duchowości, pobożności i uwielbieniu, ale podczas czytania serii Zaufaj poczułam się dosłownie jak drugoplanowy bohater tej historii. Bo nie da się ukryć, że wszyscy ludzie niosą w życiu inny krzyż, ale każdy z nas ma wiele wspólnych doświadczeń, choć inaczej przeżywanych, ale mimo wszystko podobnych. Im więcej w nas bólu, który powierzamy Najwyższemu, tym bardziej stajemy się silni pomimo naszych lęków 🙏🤗

Książkę przeczytałam na kilka etapów, tym razem na dyżurach w pracy i na nocnych zmianach. Pierwszą przeczytałam jednym tchem. Ta sceneria, w której wszystko ma swój głębszy sens, każdy kamień, góra, jezioro zawiera ślad Słowa, które przemienia, uzdrawia, leczy, wydobywa z największych ciemności, koi i dodaje odwagi, jest niesamowita. A w tej historii utkani my, ludzie tak ukochani, prowadzeni, osłaniani od burz i wiatrów, choć one nami szarpią na różne strony to właśnie postawa Zaufania Bogu, który WIE, który JEST, jest tak uwalniająca do szczęścia. Tak wielu nie ufa sobie samym, a tym bardziej Bogu. Myślę, że przywracasz tę równowagę z Przykazania Miłości. Najpierw On… całym sercem i duszą, dalej człowiek, który stoi obok, i wreszcie równoważnie ja sama, każdy. Czekam z utęsknieniem na „Kochaj”. Chcę doświadczyć, czytać, poznać i żyć Miłością, która nie boli. Miłość czerpana od Boga nie może boleć prawda?

Nie spodziewałam się, że można w tak oczywisty sposób jeszcze dziś napisać o wierze, zwłaszcza że (może to mylne przekonanie) środowisko on-line jest nie za bardzo po drodze. Z wartościami tak, ale czy z Bogiem… Nie mniej ta książka to świadectwo, czyli prawda, jakby modlitwa. Także czas zamówić drugą książkę, by znów przypomnieć sobie i bardziej żyć z Tym, który powinien być na pierwszym miejscu.

Ja już po lekturze…gorąco polecam…to wyjątkowa książka, która poprzez opowieść tworzy przestrzeń na doświadczenie spotkania z samym sobą i chwilę potem, a może i jednocześnie z Bogiem Przyjacielem… dziękuję Monika Gorska i czekam z niecierpliwością na trzecią część 💚

Dziękuję 🥰 Owinięta w kocyki przepiękne opowieści. Błogi wieczór po trudnym tygodniu związanym z „puszczaniem”. Chłonę każde słowo, czerpię z nich „ufność”. II tom pojawił się w moim życiu w momencie, w którym najbardziej go potrzebowałam. „No sama bym sobie tego lepiej nie wymyśliła”🥰

„Zmykam oczy, a Ty prowadź…” – te słowa św. Urszuli Ledóchowskiej, trafnie streszczają obydwie książki Moniki Górskiej: Zaufaj i Zaufaj i puść. Idealne lektury na czas mojego Adwentu, którego oczekiwanie w tym roku przeplata się z pośpiechem, tęsknotą i radością, bo On jest tak blisko. Trafiłam na nie zupełnie przypadkowo? – Nie, Najlepszy Scenarzysta Świata podesłał mi je przez znajomego. Zaufałam i wszystko puściło, bo to są opowieści, przy których ja odpoczywam. I łapię każdą wolną chwilę, by posłuchać, co On chce do mnie powiedzieć, przez słowa Moniki – mistrzyni pięknego słowa. Niektóre fragmenty noszę ze sobą w telefonie, by wracać, gdy zapomnę, co to znaczy zaufać… Tylko „zaufaj i puść!” i bądź „spokojna wśród niepokojów…” (św. Urszula). Czasem wydaj mi się, że Monika Górska i Założycielka mojego Zgromadzenia – Matka Urszula gdzieś się spotkały ;)

Zazdroszczę, że udało się Pani połączyć biznes z dotknięciem wielkiej tajemnicy życia i naszego przeznaczenia – zazdroszczę, że częścią Pani pracy jest ujawnianie ludziom ich powołania i misji życiowej. To wzbudza we mnie zachwyt. Ucząc ludzi opowieści w oparciu o własne życie, uczy Pani dostrzegania celu życia, istoty istnienia każdej z tych osób. Pani nie uczy storytelkingu ale otwiera ludziom oczy na to co jest najbardziej istotne w ich życiowej historii, na to co wydaje się być powodem dla którego zostali powołani na świat, powodem dla którego istnieją. Ucząc się ludzi odkrywać ich historie, główny przekaz ich historii dotyka Pani Tajemnicy. Bardzo mnie to poruszyło. Nie umiem dobrze przekazać tego zrozumienia, które na mnie spłynęło, pewnie piszę w sposób egzaltowany nieco – ale trudno jest pisać o rzeczywistości nie z tej ziemi, bo czuje jakbym dotknęła, za pośrednictwem tych napisanych świadectw, Nieba.

Książka jest cudowna. Cały czas miałem wrażenie, że siedzimy obok siebie i jak „starzy kumple” opowiadamy sobie co tam się ostatnio wydarzyło. I tak na takim słuchaniu historii upłynął nam cały dzień. Lecz mimo tego mam niedosyt, czuję, że to za mało i chciałbym więcej.

Wczoraj, a właściwie dzisiaj, bo o 1.17 skończyłam czytać „Zaufaj i puść”. Czuję niedosyt, chcę jeszcze. Te historie są przepiękne i przepięknie opowiedziane. Jak cudnie z teraźniejszości przechodzisz do historii, jak pięknie to, co prawdziwe, łączy się z tym, co opowiedziane i wymyślone. Cieszę się, że ciąg dalszy nastąpi. Moniko, pisz jak najszybciej. W oczekiwaniu na trzecią część, przeczytam pewnie kilka razy jeszcze Zaufaj i Zaufaj i puść. Przeczytam i popodkreślam to, co dla mnie bardzo ważne. I na pewno napiszę jeszcze trochę o moich przeżyciach podczas czytania i o chodzeniu z Tobą po wodzie. Bóg obdarzył Cię wieloma talentami, a największy to umiejętność patrzenia na ludzi. Nie tak powierzchownie (no może czasami – jak na tę babkę w samolocie – ale przecież tylko przez chwilę), ale tak w głębię i z taką miłością. Jak na istotę stworzoną przez Boga. To takie niespotykane.

Czytanie tej książki to było święto. Tak wiele myśli mamy podobnych, a nawet takich samych. Podziwiam Twoją odwagę! W literaturze wszystko można napisać i włożyć w usta bohaterów. Nie biorąc za to odpowiedzialności. Ty szczerze dzielisz się Twoim życiem i myślami, i podpisujesz się pod tym imieniem i nazwiskiem. I jeszcze wzruszenie, zdrowa zazdrość, inspiracja, że też tak mogę. Ta książka jest o „Spróbuj!”… Jakbyś mi mówiła: a zrobiłam to tak. To mój autorski program. Poszukaj swojego. Ty też możesz spróbować. Dlaczego tego nie robisz? Nie jutro, nie pojutrze, ale zacznij od dziś W którąkolwiek stronę pójdziesz. Jerozolima jest wszędzie. Decyzja należy do Ciebie… A teraz już czekam na III tom.

Dostałam ją pod choinkę od moich najbliższych i już jestem po jej połowie. Banałem będzie powiedzenie, że czytam i czytam, a czas mija mimochodem. Przecież jesteś mistrzem storytelingu, więc to oczywiste. Ja jednak odbieram ją bezpośrednio: z serca matki do serca matki. Co ważne, matki syna.

Gdy pierwszy raz trafiłam na książkę „Zaufaj” pomyślałam, że to nie dla mnie. I miałam rację… Bo wówczas nie byłam na nią gotowa. Dopiero, gdy byłam otwarta, ONA sama przyszła do mnie w odpowiednim momencie i zakupiłam ją razem z II tomem „Zaufaj i puść”. Dosłownie spijałam każde słowo i z niecierpliwością czytałam każde zdanie, by dowiedzieć się, co odkryję na kolejnej stronie. Pani Monika świetnie opowiada historie, pewnie dlatego tę książkę się tak świetnie czyta. Mimo że książka jest daleka od prawienia morałów i dawania porad – pomogła mi odnaleźć te zagubione ślady Boga w moim życiu. Pomogła zrozumieć, że jestem dokładnie taka, jak trzeba, tylko czasem za słabo wytężam słuch. Pozwoliła mi po prostu zaufać na nowo. Ta książka to prawdziwa duchowa podróż śladami Jezusa, tymi sprzed 2 tysięcy lat, ale i w moim życiu – w życiu każdego czytelnika, który zechce w nią wyruszyć razem z Panią Moniką, który zechce zaufać…

Przeczytałem „Zaufaj i Puść”, dwukrotnie. Na razie  ;) Czytałem nie spiesząc się, idąc po ścieżkach Szlaku Jezusowego i zatrzymując się z zadumą w miejscach, które dotychczas znałem jedynie z czytań Pisma Świętego. Monika ożywiła te obrazy, dzięki swojej otwartości na dostrzeganie, słyszenie, zauważanie i rozumienie znaków. Ta książka to piękna opowieść o tym, jak wątki życiowe przeplatają się, ale żeby je dostrzec trzeba chcieć, zaufać i odpuszczać, po to, aby istniała przestrzeń na samoistne realizowanie się scenariusza napisanego przez Najlepszego Scenarzystę Świata. Czytałem tę książkę jako przewodnik o tym, jak zauważać rzeczy i sytuacje, które się dzieją wokół nas i są darem Bożym. Jeszcze dobrze nie umiem „puszczać”, bo niejednokrotnie hamulce wewnętrzne, obawy, ograniczone myślenie powodują, że staję do wyzwań, które czasem są jedynie pożeraczem energii. Czy warto? Podejmuję wyzwanie na ten rok, aby „Zaufaj i Puść” stało się moim kierunkowskazem pomagającym na ścieżce życiowej. Polecam tę książkę moim znajomym do czytania. Bo naprawdę warto.

Chciałabym Pani serdecznie podziękować. Już tłumaczę za co. Pojechałam na Lednicę znaleźć odpowiedź od Boga na swoje pytania, a On podstawił mi pod nos Pani książki. I to w najmniej oczekiwanym momencie, bo szukałam budki z jedzeniem, a trafiłam na stoisko z książkami. Pojechałam tam z intencją znalezienia dobrego męża i kiedy wzięłam do ręki najpierw „Zaufaj i puść”, i zobaczyłam z tyłu opis „…o poszukiwaniu miłości tej prawdziwej”, pomyślałam, że to chyba mało śmieszny kawał od Pana Boga, że akurat po tę książkę sięgnęłam jako pierwszą. Jednak po zobaczeniu, że to jest druga część, od razu zapytałam o pierwszą i w ten sposób zaczęłam przygodę z Panią. Właśnie przewróciłam ostatnią kartkę z podziękowaniami i spisem treści, i pierwsze o czym pomyślałam to, że muszę do Pani napisać. Pani historia otworzyła mi nie tylko szerzej oczy, ale i serce.

Pani Moniko, książki napisane przez Panią ( zaufaj i zaufaj i puść) są obecnie moją największą radością. Czego nie wiedziałam, o czym marzyłam – zobaczyłam Pani oczami. I to mnie zachwyciło. Nie być tam, a czytając być to dla mnie cud i idąc Pani śladami, myśląc jak Pani, Moniko, kocham też tak bardzo jak Pani. Serdecznie dziękuję za te przeżycia i jeśli mogę, proszę o dalsze.

Czytam, a właściwie delektuje się tym co czytam. W tym roku miałam pojechać do Ziemi Świętej, wiadomo … nie można. Dziękuję więc Moniko, że zabrałaś mnie ze sobą, to dla mnie wyjątkowa podróż. Polecam, wyprawa bez bagażu, ale całe mnóstwo skarbów do zabrania 💖🌿☀️

Czytam Twoja książkę, bardzo mi ona pomaga spokój w głowie teraz utrzymać, uspokaja… To taka kontra do dzisiejszego świata – gdzie ciągle jest, że trzeba wszystko świetnie planować, „cisnąć” jak najwięcej, nad wszystkim mieć kontrolę. A tutaj odwrotnie – zaufaj, puść, i zobacz, co się wydarzy. I ostatnio w takim towarzystwie czytałam :)

Jestem pod wielkim wrażeniem lekkości i trafności słowa a także Pani niespotykanej kreatywności. Książki są rewelacyjne, czyta się je z zapartym tchem a dzielenie się w nich swoją wiarą i zaufaniem nie ma sobie równych. Ponadto wraz z mężem Tadeuszem, bardzo dziękujemy za piękną dedykację w książce „Zaufaj”, którą otrzymaliśmy od naszego przyjaciela O. Marka Grubki z okazji naszej kolejnej rocznicy ślubu.

Regeneruję siły po morderczej przeprowadzce. I wybrałam ponownie Twoja książkę do odzyskania równowagi i spokoju. Jakże ona jest dobrze napisana! ❤️❤️❤️Czytając ją po raz drugi mogłam delektować się Twoja narracją. Czytałam ją jakby dwutorowo – śledziłam reporterską nić, którą niesamowicie ciekawie prowadzisz czytelnika oraz narrację o Jezusie. Ta opowieść o Jezusie, wszystkie źródła, które ujęłaś + fotografie, to prawdziwa uczta teologiczna ( he, he, nie wiem czy wiesz, że ja studiowałam teologię🙃. Widzę też sekretny sos, Twoje osobiste świadectwo wiary, a raczej przyjęcia z wiarą faktu bycia kochaną… Ja nie utraciłam wiary w Boga, ale utraciłam wiarę w to, że jestem przez Niego Kochana…. I Twoja książka i Twoja droga jest dla mnie Zaproszeniem do Przyjęcia tej Miłości. I za to z serca Ci Dziękuję ❤️