Książki czytam, tak jak teksty prawnicze, wolno. Ważne są słowa, przecinki, łączniki. A książkę Moniki Górskiej „Zaufaj” przeczytałam w jedno popołudnie. Nie dlatego, że znam Monikę Górską osobiście. Nie dlatego, że znam niektóre historie z jej życia opisane w książce. I nie dlatego, że ciekawa byłam wrażeń z Jerozolimy, w której sama jeszcze nie byłam. A dlatego, że ta książka napisana jest pięknym polskim językiem. Bardzo czytelnie rozłożony tekst sprzyja zauważeniu wszystkich ważnych myśli. Ale ponadto, a właściwie przede wszystkim dlatego, że jest o prawdziwym życiu bardzo prawdziwej współczesnej kobiety. Kobiety, która ma odwagę otwarcie dzielić się swoimi emocjami, swoimi nieprzypadkowymi przypadkami i przemyśleniami o roli „Najlepszego Scenarzysty Świata”.
Kreśli swój własny obraz nie unikając pokazywania rozterek, zadziwień i niedowierzeń.

Autorka i jednocześnie bohaterka tej książki realizuje w swoim zwyczajnie nadzwyczajnym życiu zasadę – Zaufaj ale też Działaj. Dlatego narracja w tej książce jest bardzo dynamiczna. Dzieje się dużo spraw. Pojawiają się obrazy tak sugestywnie opowiedziane słowem, że wystarczy tylko odrobina wyobraźni i wrażliwości aby zobaczyć, poczuć i przeżyć coś wraz z autorką lub chociaż zrozumieć ją.

Czasem nawet pomyśleć – ja też tak miałam. Bardzo polecam. Polecam i wierzącym i tym, którzy nie wierzą i tym, którzy nie wiedzą czy wierzą.

Na rynku ukazała się publikacja znanej reportażystki, trenerki storytellingu i bizneswomen Moniki Górskiej. Książka zachęcająca tytułem w czasach kryzysu wartości osobistych, zawodowych, w świecie niepewności BANI, a po okresie
VUCA, kiedy bliżej nam do tego, co osobiste, kiedy częściej idziemy w stronę priorytetów indywidualnych, kiedy wybieramy to, co indywidualne zamiast tego, co zbiorowe. Częściej towarzyszy nam myślenie krytyczne i koncentracja na dobrostanie wpływającym z naszych potrzeb, nie tylko fizycznych, ale głównie emocjonalnych – satysfakcji, zaspokojeniu czy poczuciu spełnienia. Książka doskonale oddaje dwoistość czasu, w którym żyjemy, naszego dualnego często funkcjonowania – głęboko zakorzenionego racjonalizmu i sfery myślenia
magicznego, duchowego.

Publikacja ta jest napisana z niezwykłą precyzją literacką – epicka opowieść o podróżach tych rzeczywistych i tych wewnętrznych łączy w sobie sferę czegoś realnego, namacalnego – podążania za procesem, zmagania się z argumentacją,
krytyką, także tą wewnętrzną, korzystania z budżetu, narzędzi zgodnie z duchem KAIZEN i tego, co mamy dostępne z tym, co zwane sacrum – świętość, duchowość i religia. W tym wypadku przewodnikiem czytelnika jest także bohater niejako
ukryty, którego poznajemy dzięki przygodom głównej bohaterki, a tym samym autorki – postać religijna i historyczna – Jezus z Nazaretu pokazany w niezwykłych odsłonach – przez miejsca i ludzi. Ale nie musisz się obawiać – po przeczytaniu tej książki nie zostaniesz świętym, ani nikt nie namówi cię podstępnie w jej trakcie do katolicyzmu. Czy to książka dla katolików? Tak i nie. To książka na przekór. Kiedy zwykłeś mówić, że pochłaniasz jakąś lekturę to tym razem jesteś w błędzie – ta lektura pochłania ciebie. Chcąc się dowiedzieć jak zaufać, bo tego chcesz się z tej
publikacji dowiedzieć, a tym czasem dowiadujesz się jak prowadzić firmę, jak decydować, jak podążać za sobą, jak zbudować grupę wsparcia, jak iść za głosem, twoim głosem – bez względu na to czy jesteś osobą wierzącą czy nie. A jeśli jesteś wierzący ? Znajdziesz tu odpowiedź jak przetrwać, a raczej jak zacząć żyć w katolicyzmie polskim – tym żywym w ludziach, nie w obrzędach.

Jest jeszcze jedna warstwa – warstwa przekraczania granic, które my dorośli tak asertywnie cenimy, stawiamy i ich bronimy. Granic często na pozór niemożliwych. I tu na myśl może przyjść osoba inspirująca dla wielu, zresztą przywołana w książce jako jedna z postaci znaczących dla autorki i dla samej snutej po mistrzowsku opowieści. Co łączy wyprawę na Biegun z opowiadaniem historii? Wszystko i nic. W obu istnieje logika, logika podążania. Podążania za sobą. Logika, która wypływa stąd, gdzie nie powinno jej być, z serca, które każdy z nas ma czy chce, czy nie chce. „Zaufaj” to także lektura o zmianie – siebie, postrzegania innych, życia. A jeśli myślisz, że po jej przeczytaniu odłożysz ją na półkę i zapomnisz… to spróbuj nie złapać się na rodzącej się refleksji!

Zaufaj to niezwykła książka o doświadczeniu – życiowym, ale też biznesowym i o trudnych momentach i wyborach, z jakimi muszą się mierzyć przedsiębiorcy.
Pierwsze 100 stron przeczytałam jednym tchem.
Nie mogłam się oderwać, bo miałam przed sobą fascynującą opowieść, w której inspiracje znajdzie każdy, kto czasem zadaje sobie pytanie „czy ja się do tego nadaję/czy jestem wystarczająco dobry/a, czy powinnam się odważyć zmienić coś w swoim życiu”. Na pierwszych stu stronach pojawiło się bardzo dużo wątków o odwadze życiowej, o decyzjach związanych z przejściem z etatu na własną działalność czy wreszcie o etyce w biznesie. A potem… przerwałam lekturę na blisko 3 tygodnie.
Kolejne rozdziały były poświęcone kwestiom religijnym, były świadectwem ogromnej wiary i analizie przeżyć z tymi odczuciami związanych.
Przystanęłam, gdyż te rozważania nie były mi tak bliskie jak pierwsza część lektury i zastanawiałam się, „czy to na pewno jednak dla mnie”.
I… gdy wróciłam do książki, pochłonęłam całą resztę w jeden wieczór.
Zrozumiałam wtedy, że tak naprawdę „Zaufaj” jest bardzo uniwersalną opowieścią o odwadze i kształtowaniu własnego „mindsetu”. Ale nie w takim rozumieniu, jakie teraz jest to bardzo często spotykane, czyli „wizualizuj, a będzie ci dane” – to książka pełna osobistych doświadczeń (często trudnych) odważnej przedsiębiorczyni, która – na podstawie własnych przeżyć – w mądry i ciepły sposób opowiada nam, że czasem nie warto tyle analizować, a trzeba po prostu zaufać.
Przeczuciu, losowi, może też czuwającej „opatrzności” – to już każdy z nas może zinterpretować zgodnie z własnymi odczuciami. Natomiast wymowa książki jest mocna i bardzo silnie rezonuje w czytelniku – dzięki świetnie poprowadzonej narracji, jak przystało na mistrzynię storytellingu. W dobie, gdy tak dużo mówi się o „syndromie oszusta”, gdy wciąż przed oczami błyska nam natrętny neon „czy jestem wystarczająco dobry/a”, warto choć rozważyć zupełnie odmienną strategię – a może nie myśleć tyle, głęboko odetchnąć i… zaufać?
Mnie Monika Górska do tego zachęciła.

Ta książka jest jak pięknie tkana chusta ze szlachetnych włókien. Każda nitka – każde zdanie, każda opowieść niesie mądrość, refleksje i emocje. Jednak właśnie w całości, splecione ze sobą są najpiękniejsze i pokazują cały Wielki Obraz.
Autorka odkrywa przed nami kolejne fragmenty, łączy, zaplata z najwyższą starannością, ukazując głęboki sens naszego czasem z pozoru bezsensownego życia. Ta książka skłania do spojrzenia na swoje życie z lotu ptaka. Do odkrycia nowych znaczeń w opowiedzianych już historiach. I do otworzenia się na nowe piękne Przypadki.
Przypadki…?

To nie jest książka na jeden wieczór. Monika Górska – specjalistka od opowieści, znana m.in. z reportaży i uczenia storytellingu – prowadzi czytelnika niespiesznie, płynnie przechodząc z wątku w wątek. Lepiej więc smakowanie rozkładać sobie na dłuższy czas. A jest co czytać.

Książka spodoba się introwertykom, którzy marzą o wyprawie do Ziemi Świętej, ale przerażają ich tłumy (okazuje się, że da się inaczej!). Wierzącym, którzy chętnie przeczytają dojrzałe świadectwo o długoletniej przyjaźni z Panem. Dziennikarzom i reporterom, którzy lubią posłuchać opowieści kogoś z branży i doskonale rozumieją ten dreszczyk emocji, kiedy spotyka się niezwykłego rozmówcę (a czasami zastanawiają się nad granicami swojej pracy). Miłośnikom historii i genealogii, zwłaszcza związanym z Kaszubami. I czytelnikom, którzy znali o. Jana Górę, czcicielom o. Pio i wielbicielom dobrych poetów. A także tym, którzy układają relacje z dorastającym dzieckiem i rodzicem wybierającym się na niebieskie połoniny.

Marzycielom, którzy w głowie układają sobie plany podróży, i to nie tylko zagranicznych. I przeciwnie, osobom, które mają dość planowania, bo ciągle im coś się w życiu nie układa. Autorka twierdzi, że zawsze jeszcze da się coś zrobić z tą niby nieudaną historią. Nad scenariuszami Moniki Górskiej (i nie tylko jej) jest w końcu jeszcze ktoś – jej Przyjaciel, którego nazywa Najlepszym Scenarzystą Świata. Czasem potrafi zdenerwować, ale jeszcze częściej zaskakuje. Bardzo pozytywnie.

Może dlatego okładka zachęca do skoku w chmury. Do dobrej lektury dochodzi jeszcze szata graficzna i staranna praca redakcyjna Hanny Koźmińskiej. A że dwie kolejne części w przygotowaniu – czekam na więcej!

Głęboko wierzę, że odpowiednie książki pojawiają się w naszym życiu w odpowiednim momencie. Dawno nie przeczytałam tak porywającej historii. Monika Górska stworzyła tak doskonałą fabułę, że czułam się momentami jakby podsuwała mi swoje zapiski z pamiętnika. A jednocześnie mimo bardzo osobistych i głębokich zwierzeń – została zachowana dyskrecja i tajemniczość. No i to budowanie napięcia! Nie mogłam przestać czytać do 200 strony. Nie jest łatwo dzielić się przemyśleniami o duchowości i wierze a Monika robi to w tak subtelny i mistrzowski sposób, pełen humoru i radości! Monika maluje słowem obrazy w głowie – czytając masz wrażenie, że jesteś w tych wszystkich miejscach o których opowiada. Niemal czujesz wszystkimi zmysłami zapachy, dźwięki, widzisz kolory. Z żalem stwierdzam, że skończyłam czytać i cóż… czekam na następne części. Dziękuję też Moniko, że jestem absolwentką Mistrzowskiej Szkoły Storytellingu, a nawet zdobywczynią Oskara i mogłam sobie przypomnieć wszystkie tajniki SYKOMORA. Polecam książkę „Zaufaj” na prezent dla siebie samych i bliskich.